Esther van Schie 'Vandaag is zo’n dag'
Esther van Schie is predikant met een bijzondere opdracht en werkt onder migranten met name op het vlak van geloofs- en levensvragen staat zij namens de Protestantse kerk in Nederland migranten bij op het gebied van ‘geloofsinburgering’.
Maandagmiddag half zes. Precies dat moment dat je te lang doorgewerkt hebt en bedenkt dat je toch echt ook nog eten op tafel moet zetten. En dat je er dan vervolgens achter komt dat je weliswaar nog macaroni en kaas in huis hebt, maar dat dat toch wel erg weinig vitamines zijn. Vandaag is zo’n dag. En dus spring ik enigszins chagrijnig op mijn fiets, kom er achter dat mijn achterlamp het alweer niet doet en trap daarom maar extra snel naar de stad. Hopelijk kom ik geen politie tegen.
Ik heb geluk. Geen politie vandaag. Maar in de kou en in het donker op het marktplein kom ik wel iemand anders tegen. ‘Hé, Esther!’ hoor ik als ik mijn fiets op slot zet. Ik kijk om. Daar staat hij. Eén van onze minst trouwe bezoekers. Hij is moslim. Dat wil zeggen, aan de buitenkant. Heel soms komt hij naar de kerk. Vroeger in eigen land ging hij op school bij de nonnen. Die mochten daar niets vertellen over het christendom. Maar de sfeer en de liefde die er hingen is hij nooit vergeten. ‘In mijn hart ben ik christen’, zegt hij iedere keer.
Maar hij is bang. Wat als de anderen er achter komen dat hij in de God van de bijbel gelooft? Ja, hij wil wel gedoopt worden, maar kan het dan ook alleen, thuis in de badkuip zodat niemand het hoeft te weten?
En zo blijft hij af en toe aanwaaien. Soms zien we hem een hele tijd niet. Maar nu staat hij daar, zijn donkere gezicht diep verstopt in de combinatie van een capuchon en een zwart mondkapje. ‘Ik kom weer naar de kerk’, is het eerste wat hij zegt. ‘Ben benieuwd’, denk ik, kleingelovige, maar ik zeg: ‘Dat is fijn!’
Dan roept hij er een ander bij. Ook dakloos schat ik in, iemand die ik op het eerste gezicht liever niet alleen in een donker steegje zou willen tegenkomen. ‘Dit is de vrouw van mijn dominee’, stelt hij mij voor, om direct te vervolgen: ‘Ga jij ook mee naar de kerk zondag?
En daar klaart mijn humeur ondanks de kou, mijn vergeten handschoenen, mijn lege kast en kapotte fietslamp toch wel weer van op. Wat een stap zet hij hier door misschien wel voor het eerst in zijn leven voor zijn geloof uit te komen. Enne... ‘de vrouw van de dominee’, best wel een goede vondst als je in jouw cultuur echt geen vrouwelijke dominee kunt verkopen. Dus ik knik nog maar eens vriendelijk. Zeker, heel hartelijk welkom in de kerk zondag! En ik zal de dominee als ik straks thuiskom alvast de groeten doen.