Ds. Den Besten ‘Rouwen doe je samen’
Ds. Den Besten, verpleeghuis predikant in Rotterdam en verbonden aan de Hervormde gemeente in Nieuwerkerk a/d IJssel, schreef de meditatie voor het november nummer van Onderweg, het kerkblad voor de Hervormde kerk.
Toen de drie vrienden van Job van al het onheil, dat hem overkomen was, hoorden, spraken zij met elkaar af om naar hem toe te gaan om hem hun medeleven te betuigen en hem te troosten. Dat moeten de vrienden van Job hebben gedacht. Ze zien hem zitten op de ashoop van zijn ellende. Haast onherkenbaar door de slagen van het leven. Rampspoed na rampspoed overvalt hem. Een gebroken man. Zijn vrienden hebben gehoord van zijn ellendige omstandigheden. Ze besluiten om hem op te zoeken om hun medeleven te tonen en om hem te troosten. Mooi als je zulke vrienden hebt. Als ze Job zien, barsten ze uit in luid geweeklaag. Ze scheuren hun kleren en werpen stof op hun hoofd. De traditionele gebaren van rouw. Zeven dagen en zeven nachten blijven ze naast hem op de grond zitten. Zwijgend, want ze zien hoe onuitsprekelijk diep hij lijdt. Daar zijn geen woorden voor. Troostend verbinden ze zich aan de lijdende Job. Ze gaan naast hem zitten en lijden mee, in stilte. Geen pasklare antwoorden. Niet meteen een deksel op de diepe put van verdriet. Geen goed bedoelde adviezen. Geen cliché opmerkingen. Troostend delen ze zwijgend in zijn machteloosheid, zijn intens verdriet.
Wat is het troostend, dat je, als je verdrietig bent of je je eenzaam en onbegrepen voelt, dat je vrienden er zijn, voor jou, onvoorwaardelijk. Hun 'er zijn' zegt meer dan woorden kunnen uitdrukken. Mooi is het als je mensen om je heen hebt, die je zien in je verdriet. En die je niet alleen zien maar ook aandacht besteden aan het ingrijpende verlies wat je korte of langere tijd geleden meemaakte in je leven. Zonder woorden, begrijpend dat in de versheid van het verdriet woorden soms meer kapot maken dan helen. Aandacht, met troostende woorden als het leven weer z'n loop neemt. Betekenisvolle mensen om je heen, die je troosten. Die je medeleven betonen. En dat je in die lijdende aanwezigheid, de stille aanwezigheid van God mag ervaren. Troostend, helend. God, die steeds weer mensen geeft om samen te huilen, samen te lachen, samen te rouwen, samen te zwijgen, om te troosten. God, die Zijn eigen Zoon geeft die met Zijn dierbaar bloed voor al mijn zonden volkomen heeft betaald en mij verzekert van het eeuwige leven. Dat is onze enige troost, in leven en in sterven: eigendom van mijn getrouwe Zaligmaker, Jezus Christus.