Ds. Esther van Schie ‘de God van vrede'

‘5 Euro, 5 euro!’ met een grote grijns houdt mijn Syrische broeder de hand op. ‘Betalen als je mee wilt met het busje!’  Ik kan me er nog net tussen wringen, tussen de 8 breed bemeten, kaalhoofdige en enorm veel plezier hebbende mannen. Het ritje met het krakende oude barrel waar, als je goed duwt, precies negen mensen in passen maakt kennelijk alle goede geesten in hen los. De bijbelgroep is in een naburig dorp deze keer en omdat het regent proberen we zoveel mogelijk mensen tegelijk te vervoeren.

Het voertuig zet zich in beweging. En dan gaan ze helemaal los. Ze zingen iets. Op mijn vraag naar de inhoud blijkt het iets te zijn als: ‘Mijn vrienden hebben allemaal een mooie auto, maar mijn vader heeft een ezel'. Het zal wel een Syrische schoolreisjes hit zijn, vermoed ik. Ik geniet en houd ondertussen m’n hart vast. De stemming stijgt als ze mee gaan klappen en zo goed en kwaad als het gaat mee gaan swingen. Het busje deint heen en weer. Gelukkig weinig ander verkeer op de donkere polderweg in de regen.

Als we er bijna zijn, bedenkt er eentje dat het kennelijk zielig voor mij is. ‘Esther kan niet’, maant hij de anderen tot stilte, mijn gebrek aan kennis van Syrische schlagers beschamend blootleggend. En dan zet hij zonder verdere poespas het enige Nederlandse lied dat hij kent in, omdat hij dat op zondag altijd na de zegen hoort: ‘Vrede van God, de vrede van God, de vrede van God zij met jou.’

De overgang naar een vroom lied deert de anderen niet. Even enthousiast zingen ze mee. En ik bedenk dankbaar dat het inderdaad zo is. Dat de zegen en vrede van God rusten op de bijbelgroep, de broederschap tussen Nederlandse en Arabische christenen en zelfs op dit aftandse rammelbusje.