Ds. J. Schimmel 'Het stuur uit handen geven'
Ds. J. Schimmel, predikant in De Schenkelkerk in Capelle a/d IJssel, schreef onderstaande stuk voor het laatst verschenen kerkblad van de protestantse kerk in Capelle a/d IJssel.
Ruim 16 jaar geleden haalde ik mijn rijbewijs. Inmiddels ben ik heel wat kilometers verder: als ik alles bij elkaar optel heb ik zeker vier keer de omtrek van de wereld gereden. Maar dat maakt het niet makkelijk om het stuur uit handen te geven! Pas merkte ik dat ook weer: ik was een weekendje weg naar Duitsland, met mijn vader en broers. Toen ik op de achterbank van mijn vaders auto zat hoorde ik mezelf steeds dingen zeggen als: ‘Rijden we niet de verkeerde kant op?’. ‘Pas op, niet zo kleven!’. ‘Heb je die auto wel gezien die invoegt?’. Gelukkig kon mijn vader, die achter het stuur zat, het goed hebben. Hij wist wat hij deed. Geloven kan daar veel van weg hebben. Hoe vaak zitten wij niet bij God ‘op de achterbank’, terwijl we het liefst zélf aan het stuur zouden willen zitten! Zelf de controle in handen hebben. Het is helemaal niet fijn om de controle uit handen te moeten ge ven. Ik hoorde pas iemand zeggen: ‘hoe vaak zeg gen we niet alleen tegen God wát we willen, maar ook hóe Hij het moet doen?’ En iemand anders zei: ‘Hoe vaak krijgt God van ons niet pas de ruimte om iets te doen, als wij zeggen: ik weet het zelf niet meer?’ Een spannende vraag: als je terugdenkt aan jezelf, tien jaar geleden, of nog langer: had jij toen kunnen voorspellen hoe jouw leven er nu uit zou zien? Heb jij je leven zelf ‘gepland’, of is het je ook op een bepaalde manier overkomen?
Als ik naar mezelf kijk, dan had ik tien jaar geleden echt niet kunnen denken hoe mijn leven er nu uit zou zien. Ik had hoop, verlangens en wensen. Maar ik had geen idee óf dat allemaal uit zou komen, en hoe het zou gebeuren. In mijn beleving heb ik veel van wat gebeurd is meer ontvangen dan dat ik er zelf voor heb gezorgd. Sommige dingen zijn anders gegaan dan ik had gedacht, en veel dingen zijn mooier dan ik had kunnen denken. Ergens maakt dat mij heel dankbaar. En blij dat ik niet zelf het stuur in handen heb! Dat ik mijn leven aan God mag toevertrouwen. God, die ik al mijn hoop en verlangens en wensen toe mag vertrouwen. Maar die ik niet hoef te zeggen hóe Hij het moet doen. Want – dat geloof ik! – Hij weet wat Hij doet, veel beter dan ik.