Ds. Kollenstaart ‘1 Corona 13’
Ds. Marien Kollenstaart is predikant in de Kerk in Nesselande (KiN) en schreef onderstaande overweging op de website van zijn gemeente.
Dit vind ik best een lastige meditatie om te schrijven. Omdat het om een thema gaat dat ons allen
aangaat en waar we allemaal een mening over hebben, voor en tegen. Ook in de kerk. Je raadt het al:
corona en vaccinatie. Waarom ik het spannend vind? Omdat het weinige dat ik erover gezegd heb in de kerk, al pijn deed bij deze en gene in de kerk. En dat is het laatste wat ik wil als mens, christen, herder. Ook is me wel eens gezegd dat een dominee niet over politiek hoort te praten. Alsof je een hand in een wespennest steekt. Je komt er niet ongeschonden uit. Of het steekt anderen.
Tegelijkertijd vind ik lastig om net te doen alsof we in Nederland niet hopeloos verdeeld zijn. Er loopt
een breuklijn, een gapende kloof die alleen maar groter wordt. Groepen voelen zich bedreigd,
buitengesloten, in de steek gelaten. Discussies leiden vaak tot hete hoofden en koude harten. Soms
zelfs tot breuken in families, tussen hartsvrienden, in huwelijken...tussen broeders en zusters in de
Heer.
Wat is wijs? Moet je het er nu wel of niet over hebben? Angstvallig vermijden of openlijk bespreken?
In de kerk je kop in het zand steken? Eigenwijs als ik ben doe ik een kwetsbare poging om mijn hoofd iets boven het zand uit te steken. Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik ben gevaccineerd. Omdat ik geloof dat, hoewel niet volmaakt, medicatie ontwikkeld wordt om ons zo goed mogelijk te beschermen. Toch geloof ik niet in vaccinatiedwang of -verplichting door de overheid. Niet alleen omdat hierdoor slimme, overtuigde mensen niet op andere gedachten gebracht worden. Je bereikt eerder het tegendeel: hakken in het zand, verharding en wellicht toenemende agressie. Maar vooral omdat het van een groep andersdenkenden paria’s maakt. Naast een gezondheidscrisis, hebben we ook een samenlevingscrisis te managen. Met elkaar. Dat doe je niet door naar één groep te wijzen.
Ok, het is er dus nu uit. Op het gevaar af dat er nu een aantal van jullie denkt dat ik zo naïef ben en
een ander deel dat ik niet verantwoordelijk genoeg ben.
Waar is God in dit verhaal, dominee? Graag zou ik met een woord van de Heer een einde maken aan
alle discussies, maar dat heb ik niet. Wat Jezus zou zeggen, denken en doen in zulke kwesties die
verwarren en verdelen, is hoogst hachelijk. Voor je het weet, span je Hem namelijk voor je karretje
van je mening of laat je Hem buikspreken. Dat kan dus ook mij zomaar overkomen. Laat ik het spreken van God maar heel dicht bij mezelf houden. Afgelopen week werd ik geraakt door
de volgende tekst. Zo geraakt dat ik het jullie niet wil onthouden:
1 Al zou ik mijn mening over alle beschikbare COVID data volmaakt kunnen communiceren,
en alle bewondering daarvoor krijgen,
als de liefde niet meekomt
dan klink ik als een hol vat
2 Al zou ik de gave van diep inzicht hebben
en ik straks precies gelijk blijk te hebben over vaccinatie weigeraars, of RIVM, of Great Reset,
maar ik heb de liefde niet, dan heb ik niets.
3 Al zou ik bereid zijn mijn ziekenhuisbed tot het uiterste toe te claimen,
of juist op te geven,
al zou ik bereid zijn om me te laten weg knuppelen bij een tegendemonstratie,
of bereid zijn om me nóg een jaar te isoleren voor ons aller gezondheid
maar ik heb de liefde niet, het baat me niets.
4 Al zou ik me laten prikken en desnoods weer, en weer,
of juist niet en straks ook niet, keer op keer,
maar ik heb de liefde niet, ik ben een dwaas.
5 Al weet ik zeker dat onze overheid ons deskundig door de crisis leidt
of weet ik zeker dat we nooit meer van de QR controle staat afkomen,
als ik de liefde niet heb, wat heb ik aan die kennis?
6 De liefde is geduldig,
zij is vriendelijk
zij is niet jaloers op anderen
ze doet niet al te gewichtig
ze zoekt niet haar eigen belang
ze wordt niet bitter
ze denkt niet alleen aan het ergste
ze is niet blij met onrecht maar is blij van de waarheid.
7 Al ben ik bang aan de ene kant, of bang aan de andere kant,
het is de Liefde die alle angst verdrijft.
8 Mensenkennis komt op en wordt overbodig,
dus wat weet ik nu eigenlijk?
Maar eens zal ik echt kennen, zoals ik zelf gekend ben door de Ene.
Wat blijft over? Geloof, hoop en liefde
... maar allermeest: de liefde!