Ds. Leurgans ‘Een glimp is genoeg’
Ds. Jan-Willem Leurgans, protestants predikant van De Stroom in Moordrecht, schreef het voorwoord van de Onderweg, het kerkblad in de Dorpskerk na aanleiding van Genesis 23
'Zij allen zijn in geloof gestorven; wat hun beloofd was zagen ze geen werkelijkheid worden, ze hebben slechts een glimp ervan begroet.' Hebreeën 11: 13a
Twee weken geleden wat het de laatste zondag van het kerkelijke jaar. Twaalf namen werden voorgelezen van gemeenteleden die ons zijn voorgegaan. Twaalf gemeenteleden aan wier zoektocht een einde is gekomen. Tijdens de kerkdienst stonden we in de preek stil bij het leven en de begrafenis van Sara, de vrouw van Abraham. Ook haar zoektocht was een einde gekomen. Ze bereikte haar bestemming op het moment dat ze begraven is.
De grote vraag was: waar wordt Sara begraven? Normaal gesproken werden de overledenen in die tijd begraven in een familiegraf. Wanneer je was verzameld bij je voorvaderen, had je je bestemming bereikt. Maar voor Abraham was dit geen optie. De Heer had hen immers weggeroepen uit het Ur der Chaldeeën. Hij heeft gesproken: ga naar een land dat ik U wijzen zal. Sara kon niet terug naar haar geboortegrond. Haar bestemming is elders. Zij mag niet begraven worden bij haar vaderen in Haran, niet in haar verleden, Sara moet begraven worden in de belofte.
Abraham onderhandelt met de eigenaar van een stuk grond. Hij wil de grond perse kopen. Hij wil er zeker van zijn dat het graf van Sara een stuk beloofd land is. Hoe bizar! Hun leven lang hebben ze gereisd. Geen centimeter land hebben ze ooit in bezit gehad. En Sara ligt nog niet onder de aarde of ze hebben een stuk beloofd land. Het heeft ook wel iets verdrietigs. Waarom heeft Sara zelfs niets van die belofte mogen ervaren?
De Heer had beloofd: Ik zal jullie kinderen geven en een land. Ze woonden dan wel in Kanaän, het land waar God van had gezegd: dit zal van jullie zijn. Maar er was geen centimeter grond van hen. Van de vervulling van de belofte is nog niets te zien. Abraham en Sara: hoe hielden zij het vol? Het geheim van hun leven is dat zij niet leefden van wat er te zien was. Zij hielden vast aan wat ze nog niet konden zien, maar hen beloofd was. De schrijver van de brief aan de Hebreeën zegt: wat hun beloofd was zagen ze geen werkelijkheid worden, ze hebben slechts een glimp ervan begroet.
Ja, dat is nu geloven: dat begroeten waarvan je nu nog maar een glimp ziet. Als Abraham dit graf koopt om Sara te begraven, spreekt hij daarmee zijn vertrouwen uit dat dit land eens het woongebied zal zijn van zijn nakomelingen. Het is niet veel, dit stukje land, dit graf, maar voor Abraham betekent het alles. Door de ogen van het geloof is dit graf voor hem een teken dat God doet wat hij zegt. Dat hij en Sara niet vergeefs gehoopt hebben op God en op zijn woorden.
Dit graf is de glimp van het beloofde land. Dat wat letterlijk het einde lijkt, blijkt het begin te zijn van iets nieuws dat komt. Het graf van Sara is het eerste stukje beloofde land dat van hen is. Het stelt niet veel voor, een paar vierkante meter, maar het is wel het begin van de vervulling van Gods belofte aan hen gegeven. Ik zal je een land geven...
Geloven is in de verte blijven kijken. Zoals Abraham deed toen hij een graf voor Sara kocht. Ik moet denken aan dat ander graf. Een graf waarin Hij lag die stierf aan het kruis. Jezus stierf. Iedereen dacht: nu is het over en uit. Dit graf is het einde van alles. Maar nee, dat graf was het begin van de belofte. Want dit graf bleek na drie dagen leeg te zijn. Dit lege graf van Jezus heeft onze werkelijkheid voorgoed veranderd.
Ik kan het nauwelijks onder woorden brengen. Maar door dat lege graf is alles anders geworden. Wanneer wij nu staan bij een open graf, speken we over een graankorrel die sterft. We zien alleen een graf. Maar we geloven, naar Gods belofte dat dit dode lichaam een graankorrel is. Een graankorrel die ontkiemt tot nieuw leven. En zo is zo'n klein stukje grond het begin van de vervulling van Gods belofte: de aarde wordt nieuw! De dood is het einde niet. Nee, het is een begin. Omdat Hij leeft, zal ik leven. Ook al ben ik gestorven. Wat een mysterie. Met de pet kan ik er niet bij. Maar omdat er ooit één leeg graf leeg was, geloof ik het toch... Een glimp van de belofte dat ook wij op zullen staan.
Ja, dat is geloven: Je vast houden aan een glimp van de belofte. Aan het Woord van God. Een stem die je zegt: Ik beloof je dat je je bestemming zult bereiken. Die glimp is ons genoeg.