Ds. Matser ‘de adem van God is de adem waaruit wij leven’
Ds. Matser, geestelijk verzorger in de Rotterdamse wijk Ommoord, schreef onderstaande overweging voor de nieuwsbrief van de Openhof kerk.
Het Pinksterfeest ligt nog niet zover achter ons. In de loop van de jaren zijn we dit ‘Het feest van de Geest’ gaat noemen. Toch blijft dit feest voor menig een moeilijk te vatten; wat of wie is die Geest dan? De laatste weken voor en rond Pinksteren heb ik daar zelf veel over nagedacht. Over de Geest van God, want daar hebben we het over. De Geest is niet een zelfstandig persoon, het is de Geest van God, de adem van God in het Hebreeuws: de ruach Adonai. De adem van God die er al is vanaf het begin. Die adem zweefde over de wateren en toen kwam onze aarde tevoorschijn. En als de mens geschapen wordt dan lezen we dat God de levensadem in zijn neusgaten blaast en alzo werd de mens tot een levend wezen (Gen. 2,7).
Die adem van God, dat is de adem waaruit wij ontstaan, dat is de adem waarop wij leven. Elke dag leven wij op die adem van God, die houdt ons gaande. In de rabbijnse literatuur wordt gezegd dat het Hebreeuwse woord voor adem eigenlijk melodie is. Wat een prachtige gedachte en wat een schitterend beeld: God blaast de melodie in de mens. Wij hebben de melodie van God in ons, die draagt ons, die geeft ons leven kleur en samenhang. In het verhaal van het sterven van Mozes staat ook zo’n ontroerend beeld over de adem van God. Mozes klimt de berg Nebo op en dan lezen we in Deut. 34 vers 5 dat Mozes daar sterft, in het land van Moab, overeenkomstig het woord des HEREN. Maar eigenlijk staat er dat Mozes daar sterft op ‘de mond des HEREN’. Waarschijnlijk hebben vertalers dit te moeilijk gevonden of te vreemd om zo te vertalen en dat is jammer want daardoor gaat dit ontroerende beeld voor ons verloren. Mozes die sterft ‘op de mond des HEREN’. Mozes wordt hier door God gekust, en in die kus neemt God de levensadem van Mozes weer tot zich. God ademt de adem van Mozes in en kust hem op deze manier naar huis. De adem van God waar wij allen op leven. Die ons tevoorschijn geademd heeft en die ook óns weer naar huis zal kussen.
Heer, raak mij aan met uw adem, reik mij uw stralend licht, wijs mij nieuwe wegen, geef op uw waarheid zicht. Heer, raak ons met uw adem, geef ons een vergezicht! Draag ons op uw vleugels, zegen ons met uw licht! (Lied 695 vers 1 en 5).