Ds. Rob van der Plicht ‘Wij mogen zingen van grote dingen ‘
Ds. Van der Plicht, predikant in de Dorpskerk in Moordrecht, schreef over Pinksteren in de Onderweg het kerkblad voor de Protestantse gemeente De Stroom.
Zoveel mensen, zoveel zinnen. We leven in een tijd waarin iedereen zijn of haar eigen mening heeft. We kunnen over hetzelfde spreken en toch op een heel verschillende manier. Dat is in de kerk ook zo. Hoeveel verschillende kerkgenootschappen kent ons land wel niet? Allemaal baseren zij zich op die ene Bijbel, maar wel met soms zeer uiteenlopende interpretaties. Dat is in het geloof zo. Iets daarvan zien we misschien ook wel in de uitstorting van de Heilige Geest op Pinksteren. Iedereen staat in vuur en vlam. De wind waait over ieders hoofd en in ieders hart. Die Geest heeft één bron, die Geest is God zelf, maar toch spreekt ieder in zijn eigen taal. En niet alleen letterlijk, omdat we nu eenmaal verschillende talen spreken in de wereld, maar ook figuurlijk, omdat ‘ieder vogeltje ook zingt zoals hij of zij gebekt is’. Ook al spreken we door de Geest bevangen, we zijn wel wie we zijn, met onze eigen geschiedenis, onze eigen omstandigheden. We zijn, zelfs al zijn we door de Geest veranderd, toch altijd ook nog wie we zijn. Een gevleugeld woord in deze tijd: ‘je moet kunnen zijn wie je bent’ en vaak in het verlengde daarvan: ‘je mag dus zelf weten wat je doet’. En gelukkig zeggen ook velen daar achteraan ‘zolang het een ander maar niet schaadt’.
Vrijheid is een groot goed. Waar we ook voor moeten staan. Maar het valt niet te ontkennen dat het ook problemen oproept. Wat te denken van keuzestress, een verschijnsel dat nogal eens voorkomt bij met name jongeren. Er zijn zoveel mogelijkheden dat je bijna niet meer kunt kiezen, omdat je de gevolgen van je keuze niet meer kunt overzien. In die zin kan vrijheid ook onvrij maken. Maar in het licht van het voorgaande kan het ook een probleem worden als je je eigen vrijheid zo belangrijk vindt dat het bewust of onbewust toch ten koste gaat van die van een ander. Welke dilemma’s dat op kan roepen zien we in deze tijd wel in de discussie over de beperkingen rondom corona.
Vrijheid is tegenwoordig een woord dat mensen niet direct koppelen met geloven. Hoe vaak wordt geloven door niet-christenen niet verbonden met veel moeten en weinig mogen. En toch is de vrijheid die God ons geeft echte vrijheid. En die vrijheid hoeven we niet eens zelf te zoeken (in die zin krijgen we daar dus geen keuzestress van), want die vrijheid is ons door God, in Jezus Christus gegeven. Een vrijheid waarin wij ons mogen richten op de toekomst. Zoals de leerlingen die op die eerste Pinksterdag de Geest kregen uitgestort. Ze hoeven niet meer vast te houden aan wat was. Jezus is niet meer onder hen, Hij is in de hemel opgenomen. Ze mogen zich als vernieuwde mensen richten op de toekomst. Meewerken aan de komst van Gods Koninkrijk. Door met behulp van de Geest het verhaal van God, van Jezus, te verspreiden. Ook wij mogen op die manier leerlingen van de Heer zijn. Zijn boodschap verspreiden. Dezelfde boodschap, maar wel door elk van ons doorverteld in onze eigen taal. Het is net als zingen, wat we helaas in de kerk voorlopig nog niet mogen. Zingen kun je prima in je eentje. In je eigen partij. De een zingt bas, de ander is alt, enzovoorts. Klinkt vast goed als we alleen zingen, maar wat een verrijking als we al die verschillende stemmen samenvoegen in één koorwerk. Ieder zingt nog steeds zijn of haar eigen partij. Ja, maar wel in het geheel van samen. Samen hetzelfde voortbrengend: het Koninkrijk van God. Doet u mee? Doe jij mee? Zodat anderen aan ons kunnen zien dat het Pinksteren geweest is en gezegd zal worden: ‘Wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden’?
Wij mogen zingen van grote dingen! (uit het Liedboek 675 : 1)