Ds. Van Vreeswijk ‘Moet ik dan zelf meegaan om je gerust te stellen?’
Ds. Van Vreeswijk, Hervormd predikant in de Dorpskerk in Zevenhuizen, schreef in het zomernummer van hun kerkblad over de huidige crises.
12 Mozes zei tegen de HEER: ‘U draagt mij wel op het volk verder te laten trekken, maar u hebt mij niet laten weten wie u met mij mee zult sturen, terwijl u toch gezegd hebt: Jou heb ik uitgekozen, jou ben ik goedgezind. 13 Als dat werkelijk zo is, laat mij dan weten wat uw plannen zijn. Dan leer ik u kennen en weet ik zeker dat u mij goedgezind bent. Vergeet toch niet dat deze mensen uw volk zijn.’ 14 De HEER antwoordde: ‘Moet ik dan zelf meegaan om je gerust te stellen?’ 15 Mozes zei: ‘Als u niet zelf meegaat, laat ons dan niet verder trekken. 16 Hoe zou moeten blijken dat u mij goedgezind bent, mij en ook uw volk, tenzij u met ons meegaat? Alleen dan nemen wij immers een bijzondere plaats in onder de volken die de aarde bewonen.’ 17 De HEER zei tegen Mozes: ‘Ik verzeker je dat ik zal doen wat je vraagt, want ik ben je goedgezind en ik heb je uitgekozen.’ (Exodus 33: 12-17)
Ja, wie reist er met ons mee? Dat was een vraag van Mozes, maar dat zet ons ook te denken. Wie gidst ons eigenlijk vandaag? Hoe gaan we verder, hoe trekken we de zomert in? Je zou kunnen zeggen dat politici ons de weg wijzen, bijgestaan door experts en wetenschappers. Anderen stelden deze vraag: ‘Accepteren we het dat angst ons zo in de greep krijgt? En dat deze angst ons beleid, ons denken, ons gedrag, onze lichaamshouding, en onze ziel gaat beheersen?’
Wie leidt ons daarin verder?
Mozes heeft een enorme crisis meegemaakt. De crisis van het gouden kalf, die God doet besluiten om niet meer mee te gaan. ‘Ga heen, vertrek vanhier, u en het volk dat u uit het land Egypte geleid hebt, naar het land waarvan Ik Abraham, Izak en Jakob gezworen heb: Aan Uw nageslacht zal ik het geven. Ik zal een engel vóór u uitzenden’ (Ex. 33:1,2). Een engel zal op gaan treden als gids. Het is een representant van God, .. .. maar voor Mozes is dat niet genoeg. En Mozes durft dat ook onder woorden te brengen. En het punt waar het bij Mozes omdraait is deze vraag: wat U nu zegt, HERE God, dat is toch ergens niet te rijmen met Uw betrokkenheid met ons, met het volk?
Het gebed van Mozes. Maar wat bidden wij, als we verder optrekken in het leven? Misschien is de grootste roeping van ons als gemeente vandaag-de-dag wel het gebed met God om God met het oog op onszelf, de kwetsbare kerk van vandaag, en van de wereld die in de greep is van angsten.
Het hele mooie van dat gesprek van Mozes met God: God laat zich verbidden. ‘Ik zal het doen’, waar jij om vraagt Mozes. ‘Ik zal met jullie meegaan.’ Oké, maar hoe dan? Zo’n vraag moet je in een heilshistorisch kader te plaatsen. Dat de HERE God steeds opnieuw van zich liet horen, met als startpunt die lange reis, die God met Israël heeft gemaakt. En onderweg, door de eeuwen heen, werd Zijn stem duidelijker, onthulde Hij in Zijn spreken en handelen steeds meer Wie Hij is. Ook hoe Hij zich gemengd heeft, ingegrepen op het wereldtoneel en in mensenlevens.
Maar bovenal in Jezus Christus. In zijn menswording, in zijn geboorte, in Zijn kruisiging, in de opstanding. Juist dan komt Israëls God dichterbij dan ooit en gidst Hij de mensheid uit de crisis van zonde en dood. Maar Hij deed dat in de verborgenheid. In een kwetsbaar kind, het Kind van Bethlehem. ‘God lijkt wel diep verborgen in onze duisternis, maar schenkt ons toch een morgen die vol van luister is.’ De verborgen heerlijkheid van God, hangend aan het kruis. In zijn schreeuw uit het duister: mijn God, mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?
God verbergt soms Zijn aanwezigheid in het dragen van deze wereld, in het lijden van en aan deze wereld. Door het lijden heen dus. Verhuld, verborgen. Als afwezig lijkend en toch aanwezig, gekend en bemind. Zo gaat deze Gids, deze God met ons mee.
Walk on, walk on, with God in your heart. And you’ll never walk alone.