Esther van Schie ‘bekering’
Esther van Schie is predikant met een bijzondere opdracht en werkt onder migranten met name op het vlak van geloofs- en levensvragen staat zij namens de Protestantse kerk in Nederland migranten bij op het gebied van ‘geloofsinburgering’.
Ik vind het altijd heel intrigerend om de verhalen te horen van mensen die christen worden. Zeker van mensen die opgroeien in een heel andere religie. Wat beweegt hen? En wat maakt het christendom zo waardevol dat ze alle consequenties ervoor over hebben? Wat geeft nu de doorslag dat je je hele wereldbeeld op de kop laat zetten? In de afgelopen week sprak ik bij verschillende gelegenheden met Iraniërs die christen geworden waren. Soms in Iran, soms onderweg op de vlucht. Soms hier in Nederland het christendom omarmd.
Een vrouw vertelde over haar vlucht, dat ze verdwaalt in de nacht een groot licht zag. Een ander vertelde over hoe ze als tiener al gedichten schreef over Jezus. ‘Ik heb altijd van hem gehouden’, zei ze. ‘Natuurlijk was ik niet van plan om mijn religie te wisselen. Maar toen ik hier in Nederland een keer een kerkdienst bezocht, herkende ik hem. Nu ben ik christen en ik wil nooit meer anders.’ Er zijn verhalen van dromen bij. Van bijbelgedeelten op USB sticks die stiekem doorgegeven werden. En een verhaal over hoe een kerstboom aanleiding was om te gaan zoeken naar het wezen van God.
In al die verhalen heb ik geen standaard verhaal kunnen ontdekken of een ‘one size fits all’ aanleiding. De persoonlijke verhalen van mensenlevens zijn ook altijd persoonlijke verhalen met God. Juist dat maakt het authentiek en raakt me. Dat het God kennelijk op dat persoonlijke niveau wat uitmaakt. Hij al die mensen kent. En zijn creatieve wegen gaat om zijn liefde te laten zien. Het leven van de mensen die christen worden wordt er niet altijd beter op. Soms betekent het vluchten en alle dingen die ze opgebouwd hebben in hun leven achterlaten. Toch hebben ze het er kennelijk voor over. En daar hoor ik dan eigenlijk toch wel iedere keer een zelfde verhaal over.
Een Iraanse man formuleerde het gisteren zo in het gesprek: ‘Het leven is hier heel heel heel moeilijk’, en hij had gelijk, ‘maar de vrijheid in mijn hoofd en de vreugde in mijn hart wil ik nooit meer kwijt.’