Esther van Schie ‘Bladeren’
Een tijdje woont de Afrikaanse vrouw al in Nederland. Het gaat haar goed zo op het eerste gezicht en ze lijkt haar weg gevonden te hebben. Vandaag raken we aan de praat over vroeger, over haar herinneringen aan de oorlog waar ze voor gevlucht is. ‘We hebben te veel gezien’ zucht ze, ‘dat is het probleem.’ Ze somt op. Haar oom die beschoten werd. Haar vriendin die onderweg stierf. Een kind dat mishandeld werd. Hun huis dat in brand stond. Het zijn de beelden die ze nu soms nog steeds ziet.
Ik vraag haar hoe het haar lukt met al die herinneringen te leven. Ze moet er even over nadenken. ‘Het komt door mijn kinderen’, zegt ze. ‘Ik leef voor mijn kinderen. Daarom blijf ik vechten. Ik hoop dat zij nooit hoeven te zien wat ik heb gezien.’ Maar zij zijn nu soms ook verdrietig hoor, zegt ze dan opeens vertrouwelijk. ‘Waarom zijn jouw kinderen dan verdrietig?’ En dan vertelt ze het verhaal van haar man. 'Hij heeft ook te veel gezien. Nog meer dan ik. De beelden zijn op zijn netvlies gebrand. Maar hij kan niet praten. Hij wordt boos. Het eten dat ik maak is dan te veel, of het eten is te weinig, het eten is niet lekker en de kinderen maken te veel geluid, ze mogen niet spelen.’
Ze staart een tijdje voor zich uit. ‘Bladeren zijn we. Bladeren.’ Ik kijk haar vragend aan, zie zo snel de relatie niet. Bladeren die op de grond vallen, verduidelijkt ze. De wind blaast ze weg. Ze zijn niets waard. Voor mijn man ben ik zo'n blad. Ik ben niets waard.’ Haar vriendelijke ogen zijn ineens vochtig. Het grijpt me aan. De impact van een oorlogsverleden. Beelden ingebrand op het netvlies waardoor het leven nu nog bepaald wordt. Het trauma dat zich nestelt tussen twee geliefden.
‘Bladeren weggeblazen door de wind. Dat is het ergste. Mijn man vindt me niets waard.’ Het troosteloze beeld van het dode bruine blad dat nergens meer toe dient laat me niet los. Later op de dag blader ik door Ezechiël en wordt getroffen door de gelijkenis van de boom en de arend. Daar wordt Gods macht beschreven aan de hand van een boom. ‘Alle bomen in het veld zullen beseffen dat ik de Heer het ben […] die de verdorde boom weer laat bloeien.’ staat er. Geen verdord blad maar een bloeiende boom. Ik wens het ze allebei toe. En inderdaad, daar is een godswonder voor nodig.
Esther van Schie is predikant met een bijzondere opdracht en werkt onder migranten met name op het vlak van geloofs- en levensvragen staat zij namens de Protestantse kerk in Nederland migranten bij op het gebied van geloofsinburgering.