Esther van Schie ‘de Kachinbruiloft’
Beetje gehaast stap ik de kerk binnen op zaterdagochtend. Een trouwdienst van de Kachingemeenschap. Lange broek en gympen, het is niet echt de outfit die hier past als ik rondkijk. Maar er is hoop. Voor het eerst van m’n leven ga ik in toga. Gelukkig een aardige collega bereid gevonden om de hare uit te lenen. Want ceremoniële zwaarden overhandigen en plechtige beloften aanhoren, dat vraagt ook iets van je kloffie. Dus trek ik het zwarte gewaad aan. Best handig, denk ik nog en ga tevreden naast m’n echtgenoot zitten afwachten. Die echter fluistert bemoedigend in m’n oor: ‘Staat je echt niet’.
‘Kijk maar uit, anders draag ik hem voortaan altijd’, dreig ik terug - al is dat het laatste wat ik van plan ben. Ik houd er niet van, maar draag hem omdat ik dienend wil zijn aan deze etnische groep, die in Nederland geen eigen dominee heeft en daarom mij gevraagd heeft in te springen. In rap Kachin wordt er ondertussen hevig overlegd. Ik vermoed dat het over de juiste volgorde gaat: eerst de traditionele tas, dan het zwaard en dan de ringen. Of toch eerst de ringen? Ze kijken me vragend aan. Maar helaas. Ik weet het ook niet. Normaal gesproken weinig zilveren zwaarden in een Nederlandse trouwdienst.
Dan kunnen we eindelijk beginnen. De hele familie in Myanmar kijkt op de livestream mee. De vader van de bruid heeft het aandoenlijk uit zijn hoofd geleerd in het Nederlands. ‘Hier is mijn dochter, ik vraag u haar en mijn aanstaande schoonzoon in het huwelijk te bevestigen’. Ik neem haar hand aan. Vraag dan plechtig aan de zaal of er bezwaren zijn tegen het huwelijk. Drie keer doe ik dat, want dat moet, heb ik me laten uitleggen.
Het komt uiteindelijk allemaal goed. Met de ringen, de tas en het zwaard om je gezin mee te beschermen. En met het certificaat en de opening van de sluier en de eerste kus op het voorhoofd. En met de schoonmoeder die als onderdeel van de liturgie officieel haar schoondochter accepteert.
Dan is de dienst klaar. Eigenlijk moet nu de officiële inzegening van het bruidsbed bij het nieuwe stel thuis nog gebeuren. Het kan niet vanwege corona. Ik vind het niet erg. Zwaarden, tassen en ringen prima. Maar een bruidsbed inzegenen? Daar heb ik vooralsnog geen kaas van gegeten. Tevreden trek ik de toga weer uit. Het was me een waar genoegen. Tot de volgende Kachinbruiloft maar weer.