Esther van Schie ‘God heeft mensen op het oog en raakt hen aan’
Soms is het in dit werk net of je in Handelingen leeft. Je voedt de hongerige, biedt onderdak aan vreemdelingen en deelt je leven en de woorden van God. Soms denk je dat je gek bent. Of je veegt jezelf op. Geen zin, even uitgeput. Toch maar gaan. Moet ik nu echt die mensen allemaal weer een appje sturen dat ze welkom zijn? Ik haal het gebouw van het alarm. Lege zaal, beetje stinkend, zo na corona. Prachtig weer buiten. Wat doen we eigenlijk binnen?
Er zijn veel afmeldingen vanavond. Maar met de mensen die er zijn voelt het toch goed. We lezen Marcus. Komen niet verder dan de eerste tekst en de vraag: 'Hoe bidden jullie?’ De mensen zijn eager. Zitten met pen en papier klaar om mee te schrijven. Ze willen het weten. Geen van hen is als christen opgevoed.
Dan zegt opeens één van de mensen uit het Midden Oosten dat hij het gevoel heeft dat er een slechte geest in hem is. Hij vraagt of we voor hem willen bidden om de boze geest te zeggen weg te gaan. Tja, dat lijkt een Bijbelse vraag. We doen het. Geen poespas. Gewoon zo. Na het gebed staat hij op van zijn stoel. Hij draait met wijd opengespreide armen zomaar in het rond, midden in dat kale kerkzaaltje. Hij straalt. Dat is het kind in mij zegt hij. Zo voel ik me nu. Alles drukte me neer. Maar nu voel ik me licht. Een getuigenis dat juist hij dat midden in zijn moeilijke situatie zegt.
Een ander zegt de hele avond maar weinig. Ze observeert vooral. Ik spreek haar naderhand aan, niet wetend of ze zich nu op haar gemak voelde of niet. ‘Ben jij eigenlijk moslim of christen?', vraag ik haar. ‘Ik ben niets’, zegt ze. ‘Ik ben geboren als moslim, maar dat was alleen in naam. Maar als ik een religie moet kiezen, dan wil ik christen zijn.’
Ze kijkt me aan met haar mooie donkere ogen. ‘Eigenlijk wil ik gewoon nu christen worden. Ik heb veel tekenen van God gezien. Hoe moet dat?’ We praten er een tijdje over. Dan vraagt ook zij of we voor haar willen bidden. Dat doen we. Gewoon zo. En als ze dan haar ogen opent zegt ze: ‘Ik wil ook gedoopt worden.’ We nodigen haar uit om de dooplessen te gaan volgen.
Eenmaal weer thuis vraag ik me af wat er vanavond eigenlijk gebeurde zo alles bij elkaar. Ik kan niet anders dan concluderen dat de Heilige Geest aanwezig was en werkte. En dat Gods Geest niet gehinderd wordt door lelijke kerkzaaltjes, afmeldingen en volgelingen met een motivation lack. Hij heeft mensen op het oog en raakt hen aan. Gewoon zo.
Esther van Schie is predikant met een bijzondere opdracht en werkt onder migranten met name op het vlak van geloofs- en levensvragen staat zij namens de Protestantse kerk in Nederland migranten bij op het gebied van ‘geloofsinburgering’.