Esther van Schie ‘Ik haal diep adem’
Esther van Schie is predikant met een bijzondere opdracht en werkt onder migranten met name op het vlak van geloofs- en levensvragen staat zij namens de Protestantse kerk in Nederland migranten bij op het gebied van ‘geloofsinburgering’. Elke week schrift zij een blog op de Facebook pagina van stichting geloofsinburgering zo ook de onderstaande.
Zeker nu de quarantaine wat langer duurt, wil ik ook in gesprek blijven met degenen voor wie de Nederlandse taal niet zo vanzelfsprekend is. Real life gaat dat niet, telefonisch is ook lastig en dus heb ik mij toegevoegd aan het leger der Zoomers. En dat brengt zo zijn eigen uitdagingen met zich mee. Normaal gesproken los ik de taalproblemen op met veel handen en voetenwerk, maar dat is nu een stuk lastiger. Een beetje gebaren op Zoom kan nog wel. Maar vaak is het beeld wazig, het kraakt of piept of zoemt aan de andere kant en je kan de lichaamstaal van de ander wat minder goed inschatten. Het is nog maar de vraag of je inderdaad begrijpt wat de ander wil zeggen.
Helemaal ingewikkeld wordt het als je deelnemers cultureel gezien allemaal tegelijk en met stemverheffing gaan praten als ze enthousiast worden. Natuurlijk zit er dan zo’n handige mute knop op, maar ja, dan is ook de lol er snel af. Een gestructureerde na-elkaar-praat-meeting. Dat maakt het wel erg westers formeel. Het online communiceren geeft interessante inkijkjes in andermans keuken. Soms letterlijk, ‘Hé, wat ben jij aan het koken?’ En soms figuurlijk.
Soms heb ik lol. Zo zat ik pas te praten met een vrouw met een grote en woeste kinderschaar. Al een tijdje vroeg ik me af waar ze zat: ik zag geen rondrennende kinderen en dat gordijn kende ik helemaal niet. Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw. Ze zat op de grond in de douche. Er kwam een diepe zucht uit. ‘De enige plek in huis die op slot kan en waar ik rustig kan praten.’ Of het opvoedkundig een goed idee was, weet ik niet, maar praktisch was het wel.
Soms zie ik ook nare dingen. Een vrouw die tijdens ons videogesprek heel agressief benaderd wordt door haar man en zijn vrienden, die duidelijk niet in de gaten hebben dat ik mee kan kijken. Schokkend. Dat zijn momenten waar ik van bij moet komen. Niet veilig in je eigen huis. Bij je eigen man. - Die ik tot nu toe trouwens kende als een altijd vriendelijk, bescheiden en voorkomend mens. Kennelijk kan thuis alles anders zijn. Meestal zie je etalage. Maar nu zie ik ook een stukje keuken. Lang niet altijd word ik daar blij van. Juist ook veel migrantenvrouwen en kinderen hebben het moeilijk in deze situatie.
Belangrijker dan ooit dus om er ook voor hen te zijn. Ik haal diep adem en zoom voorlopig nog even door.