Esther van Schie ‘Ze komen ons halen.’
Esther van Schie is predikant met een bijzondere opdracht en werkt onder migranten met name op het vlak van geloofs- en levensvragen staat zij namens de Protestantse kerk in Nederland migranten bij op het gebied van ‘geloofsinburgering’.
Het is inmiddels een gevleugeld woord geworden in ons huis als er weer eens iets gebeurt wat niet helemaal standaard is. Het is niet helemaal duidelijk wie ‘ze’ zijn en waar ze ons dan naar toe zouden brengen. Maar het geeft wel iets aan van de spanning die dit werk soms met zich meebrengt. Want soms ben je op het randje bezig van wat nog net wel en niet kan en wat nog net wel en niet verstandig is. Het is een dun randje. En niet altijd weet je of er moed gevraagd wordt of dat er juist voorzichtigheid geboden is. Veel van de vluchtelingen waar we contact mee hebben staan op hun beurt weer in contact met familie en vrienden in onveilige landen. En daarmee komen hun verhalen ook bij ons terecht. Soms wordt er hulp gevraagd. Waar mogelijk bidden en denken we mee.
Pas raakte ik op die manier via Zoom in gesprek met een vrouw in een land dat hoog op de ranglijst christenvervolging staat. Ze vertelde hoe ze via social media en tv programma's geïnteresseerd geraakt was in het christendom. Lang zocht ze naar de waarheid. Toen had ze op een nacht een droom. Er was een lange, moeilijke weg die naar het paradijs leidde. Maar daarop was een herder met zijn kudde die een lammetje in zijn armen droeg. Hij zei tegen haar in de droom: ‘Kom mee, ik ben de God die je zoekt.’ Dat was nu drie jaar geleden. Sindsdien voelde ze dat haar hart zacht geworden was. Ze was de bijbel gaan bestuderen en gaan geloven. Ze vertelde hoe ze alleen binnen in huis met haar kinderen christen kon zijn, een klein mini-kerkje. Buitenshuis konden ze het aan niemand vertellen. Dat zou voor haar misschien wel de dood betekenen.
Eén grote wens wilde ze met me delen. Het is haar diepste verlangen om gedoopt te worden. Maar ze kent in haar land geen andere christenen. En ze durft er ook niet naar te vragen. Online doet ze nu vol vreugde mee aan bijeenkomsten in haar eigen taal in Nederland. En vanuit hier proberen we haar in contact te brengen met christenen in haar land die haar verder kunnen helpen. Voor ons niet gevaarlijk, 'ze’ komen ons niet halen. Voor haar wel. Maar we proberen het en bidden voor haar. Ik hoop dat het lukt. Maar anders? De vraag houdt me bezig of het dan tijd wordt de theologische implicaties van een online doop te doordenken.