Laura Nagelkerke 'bestaanszekerheid'
Bestaanszekerheid
Ds. Nagelkerke, predikant in De Ringvaartkerk in Nieuwerkerk a/d IJssel, opent de nieuwe Over en Weer met een overweging over de bestaanszekerheid.
Prinsjesdag is geweest, de verkiezingen komen eraan. Het grote thema: bestaanszekerheid. Dat is nogal een woord als dat centraal staat in verkiezingsprogramma’s. Het zegt veel over wat er leeft in onze samenleving. Mensen voelen onzekerheid op het moment: Hou ik mijn werk, kan ik een huis blijven betalen, mijn gas en elektra, mijn dagelijkse boodschappen, de sport en de schoolspullen voor mijn kinderen, medische zorg? Blijft het veilig om me heen, kan ik veilig over straat? Hoe gaat het verder met ons klimaat? Steeds meer mensen ervaren dat die basis niet meer vanzelf spreekt. De toekomst van onze aarde, een wereld waarin je veilig en in vrijheid kunt wonen staat op het spel, zoveel beseffen we met elkaar.
Voor je het weet versterken we met elkaar een negatieve cirkel die ons vertrouwen in onszelf, in anderen en in onze wereld afbreekt. Het heeft geen zin om er energie in te steken. Wat kan ik er in mijn eentje aan doen, als er zulke grote dingen spelen? Dat doemdenken verdient wat mij betreft vanuit het evangelie een flinke tegenstem. Onze christelijke traditie is er juist één van hoop en vertrouwen. Theo had het er al over in de vorige Over & Weer, maar je kunt de vragen en de zorgen die er zijn ook niet gaan overschreeuwen met: het komt wel goed. We hebben balans nodig tussen aan de ene kant zien wat er anders moet en daarmee aan de slag gaan en aan de andere kant blijven zien wat er wel goed is, en misschien zelfs al stappen beter gaat. Als die balans er is, geeft dat hoop en vertrouwen en inspiratie. We zullen weer ‘wij’ moeten leren zeggen tegenover dat grote ‘ik’, dat zichzelf blijft overschreeuwen.
We kunnen leren van de eerste volgelingen van Jezus wat dat betreft. De eerste gemeente probeerde Jezus’ boodschap van het Koninkrijk heel concreet waar te maken. Ze probeerden met elkaar in het klein een andere manier van leven en met elkaar omgaan te oefenen. Ze probeerden niet de hele wereld te verbeteren, maar wel het leven van de mensen die op hun pad kwamen. En juist daarmee vielen ze op bij anderen. Die ‘mensen van de weg’, die hebben iets bijzonders, die doen de dingen anders. Die delen wat ze hebben, ze zorgen voor elkaar. Die mensen halen ergens moed en vertrouwen vandaan om tegen alle chaos van die dagen in elkaar tot steun te zijn. En die Bron is meer dan een vaag ‘iets’. Ze komen dagelijks bij elkaar in de tempel om te bidden en te zingen en ze delen bij iemand thuis de maaltijd, zoals Jezus hen dat leerde. Dezelfde Geestkracht die Jezus inspireerde inspireert ook hen. Die houding werkte uitnodigend naar mensen om hen heen. Zo uitnodigend dat steeds meer mensen meededen.
Wat zou het mooi zijn als we juist nu met elkaar iets van die positieve geestkracht zouden uitstralen. Mensen zouden mogen voelen dat het kan, Gods wereld omgekeerd. Laten we ons daar juist nu door laten inspireren. En zo weer zaadjes van hoop en vertrouwen zaaien om ons heen. Ga mee… en laten we van geloof, hoop en liefde blijven getuigen. Dichtbij en wereldwijd.