Nieuwsbericht toevoegen Overdenking toevoegen Agenda-item toevoegen

Lesbos deal

Esther van Schie is predikant met een bijzondere opdracht en werkt onder migranten met name op het vlak van geloofs- en levensvragen staat zij namens de Protestantse kerk in Nederland migranten bij op het gebied van ‘geloofsinburgering’.

‘Hier, kijk maar.’ Met de hulp van haar mobieltje probeert ze me iets te laten zien van de voorbije periode. Ze vertelt over hoe ze hebben moeten vluchten. Vanwege hun nieuwe geloof werden ze met de dood bedreigd. Alles lieten ze achter. Zijn goede baan als arts, hun huis met de prachtige omheinde tuin. Niemand mocht het weten. In het holst van de nacht vertrokken ze.

Vanaf de grens ging het te voet verder. Zeven maanden hebben ze gelopen. Over de Balkanroute. Door Turkije, Griekenland, Macedonië, Servië en Hongarije. Hun kindje van drie droegen ze ombeurten op de rug. In Servië werden ze beroofd. Alleen gelaten door de smokkelaar die hen de weg zou wijzen, werden ze een makkelijke prooi voor rovers. Het mes werd op de keel van hun kindje gezet. Ze gaven het, alles wat ze hadden. Want niets was hun meer waard dan hun kind. De rovers namen alles mee. Geld, spullen, de mobiel die voor hun van levensbelang was, het eten dat ze nog hadden.

Weken dwaalden ze zonder GPS door het bos. De weg kwijt. Ze leefden van wat ze konden vinden. ‘God zorgde voor ons’ was haar verklaring dat ze het overleefd hadden. Ze trokken verder. Aan de grens van Hongarije werden ze tegengehouden. Het zat potdicht. Ze kwamen in niemandsland te zitten. Zonder tent, zonder voorzieningen. Het was koud. Ze konden niet verder en niet terug.

‘Hier, kijk dan’. Ze laat me een YouTube filmpje zien uit die tijd. En inderdaad, ik herken het jongetje. Daar staat hij, tussen al die andere vluchtelingen in de modder aan de grens. Hij houdt een aftands stuk karton omhoog. ‘Please let us in!’ staat erop geschreven. Ik kijk om me heen in hun huis. Ze hebben het eigenlijk goed voor elkaar. Ze hebben een verblijfsvergunning gekregen, ze gaan naar taalles en hebben zich ingeschreven om aan de universiteit een aanvullend diploma te halen. Keihard werken ze om hier te integreren. Soms ben ik trots op mijn land. Dat we vluchtelingen opnemen en hen een kans geven om hun leven weer op te bouwen.

Maar als ik de Lesbos deal van het kabinet op me in laat werken dan ben ik heel wat minder trots. Zeker, het is een complex vraagstuk hoe je om moet gaan met de wereldwijde migratieproblematiek en eenvoudige antwoorden zijn er niet. Maar om nou als veilig en rijk land de ene kwetsbare vluchteling ordinair uit te ruilen tegen een ander zodat het niets extra’s kost en dat dan ook nog als deal presenteren? Het beeld blijft hangen: Het jongetje dat in de stromende regen een stuk karton omhooghoudt: 'Please let us in…'

Naar het overzicht